"Duygu Sağıroğlu" sayfasının sürümleri arasındaki fark

Okune sitesinden
Gezinti kısmına atla Arama kısmına atla
7. satır: 7. satır:
 
'''10 Kasım 1932''' tarihinde [[Yomra]]'da doğdu.
 
'''10 Kasım 1932''' tarihinde [[Yomra]]'da doğdu.
  
[[Kemençe]] ve [[Tulum|tulum]] ile içli dışlı bir sülale çevresinde büyüdü. Yakın akrabası Hasan Çamurali, tulumu hem imal eden hem de çalan bir üstad olarak [[Sürmene]]'nin bilinen son tulumcusuydu. İleride bazı eserlerinde ona kaynak kişi olacak diğer büyükleri Murat Çamurali ve İbrahim Çamurali de yetenekli kemençecilerdi. Böyle bir çevreye sahip olmasına rağmen kendisi, ablasının da teşviki ile bu sanatı çocukluk döneminin en büyük kemençecilerinden [[Hüseyin Dilaver]]'den öğrenmeyi tercih etti. 8 yaşından itibaren bir yıl boyunca, her hafta dere tepe kilometrelerce yol katederek [[Aso]] köyünde yaşayan Hüseyin Dilaver'den kemençe dersleri almaya gitti. En büyük destekçisi olan ablası, yevmiyeci olarak çalışarak biriktiği paralarla kendisine ilk kemençesini satın aldığında ise henüz daha 9 yaşındaydı. O günden itibaren okuluna kitaplarının yanında kemençesini de götürmeye başladı. Bir süre sonra sadece kemençeyle gitmeye başladığında ise artık nihai yolunu çizdiği anlaşılmıştı.<ref>Mehmet Bilgin (2020) "Trabzon'un Tanınmış Kemençecilerinden: Bahattin Çamurali" s.470-487</ref>  
+
İlk öğrenimini Trabzon'da tamamladı. Sahne sanatlarıyla ilk tanışması da aynı
 +
<ref>Dilar Diken Yücel (2021) "Türk Sinemasında Toplumsal Gerçekçilik Serüveni; Toplumsal Gerçekçilikten Toplumsal Kaderciliğe" s.225-231</ref>  
  
 
1960'lı ve 70'li yıllar, üretkenliğinin zirvesinde olduğu dönemlerdi. Bireysel özgürlüğüne düşkün karakteri nedeniyle olsa gerek, o süreçte TRT'den gelen bir kadro teklifini nazik bir gerekçeyle geri çevirmişti. (O yıllarda plakları ve sayısız kasetleri çıkmış olmasına, ayrıca her biri yüzbinler satmış korsan albümlerinin varlığına rağmen, ne yazık ki günümüze ulaşabilmiş yeterli kalitede bir stüdyo kaydı dahi bulunmamaktadır.)  
 
1960'lı ve 70'li yıllar, üretkenliğinin zirvesinde olduğu dönemlerdi. Bireysel özgürlüğüne düşkün karakteri nedeniyle olsa gerek, o süreçte TRT'den gelen bir kadro teklifini nazik bir gerekçeyle geri çevirmişti. (O yıllarda plakları ve sayısız kasetleri çıkmış olmasına, ayrıca her biri yüzbinler satmış korsan albümlerinin varlığına rağmen, ne yazık ki günümüze ulaşabilmiş yeterli kalitede bir stüdyo kaydı dahi bulunmamaktadır.)  

08.06, 30 Ağustos 2024 tarihindeki hâli

Duygu Sağıroğlu

Duygu Sağıroğlu (1932-2023) Trabzon, Yomra doğumlu senarist, yönetmen ve eğitimcidir.

Toplumsal Gerçekçi Sinema ekolünün Türkiye'deki öncüleri arasında kabul edilir ve aynı zaman tiyatro alanında birçok ödüle layık görüldüğü yenilikçi sahne tasarımlarıyla tanınır.[1]

Hayatı

10 Kasım 1932 tarihinde Yomra'da doğdu.

İlk öğrenimini Trabzon'da tamamladı. Sahne sanatlarıyla ilk tanışması da aynı [2]

1960'lı ve 70'li yıllar, üretkenliğinin zirvesinde olduğu dönemlerdi. Bireysel özgürlüğüne düşkün karakteri nedeniyle olsa gerek, o süreçte TRT'den gelen bir kadro teklifini nazik bir gerekçeyle geri çevirmişti. (O yıllarda plakları ve sayısız kasetleri çıkmış olmasına, ayrıca her biri yüzbinler satmış korsan albümlerinin varlığına rağmen, ne yazık ki günümüze ulaşabilmiş yeterli kalitede bir stüdyo kaydı dahi bulunmamaktadır.)

29 Nisan 2023 tarihinde İstanbul'da 90 yaşında öldü.

Eserleri

Yönetmenliği veya senaristliğini üstlendiği filmlerden bazıları şunlardır:

  • Bitmeyen Yol (1965, Senarist ve Yönetmen)
  • Ben Öldükçe Yaşarım (1965, Senarist ve Yönetmen)
  • Aslan Arkadaşım (1967, Senarist ve Yönetmen)
  • Boş Beşik (1969, Senarist)
  • Şöför Nebahat (1970, Senarist)
  • Toprak Ana (1973, Senarist)
  • Ağrı Dağı Efsanesi (1975, Senarist)

Kaynakça

  1. Zafer Çebi (2006) "1960 Dönemi Türk Sineması ve Toplumsal Gerçekçi Çalışmalar" s.147-157
  2. Dilar Diken Yücel (2021) "Türk Sinemasında Toplumsal Gerçekçilik Serüveni; Toplumsal Gerçekçilikten Toplumsal Kaderciliğe" s.225-231