Trabzon Ermenileri

Soçi'ye göç etmiş Trabzonlu Ermeni bir aile (19. yüzyıl) (Foto: Soçi Tarih Müzesi)

Ağırlıklı olarak 15. yüzyıldan itibaren Trabzon şehri ve çevresi ile farklı dönemlerde Trabzon'a bağlı topraklarda varlığını sürdürmüş azınlık toplumlarından biridir.

Tarih

Trabzon şehrine ve yakın çevresindeki vadilere yönelik bilinen ilk kitlesel Ermeni göçleri ise 14. yüzyılın sonlarına tarihlenebilir. Aynı yüzyılın son çeyreğinde Osmanlı katliamlarından kaçarak Trabzon İmparatorluğu topraklarına sığınan bazı Türk toplulukları gibi, onlar da Osmanlılara müttefik oldukları gerekçesiyle Timur'un ağır katliamlarına maruz kalmışlar, kitleler halinde aynı topraklara sığınmışlardı. Bu mülteci Ermenilerin önemli bir kısmı Trabzon üzerinden deniz yoluyla Karadeniz çevresindeki çeşitli bölgelere göç ederken, geride kalanlar imparatatorluk topraklarının çeşitli kesimlerine ve başkent yakınında kurdukları kendi mahallerine yerleşmişlerdi. Trabzon şehrinin dış kısmında kurulan bu mahalleden ve kendilerine ait kiliseden bahseden ilk yazılı kayıt 1405 yılına aittir. Ülkeye kabul edildikleri ve yerleşmelerine izin verildiği için şükran duygularını ifade etmek üzere kiliselerinin duvarına 10 Ağustos 1414 tarihi bir mermer kitabe yerleştiren Ermeniler, imparator Manuel(III.) ve veliaht prens Aleksi (IV.)'i şu Ermenice satırlarla selamlamışlardı :

"...tağavorutian Kır Manawli yev Kır Aleksi yev teyin Hayos 863 hev Khritosi park havidians."

İmparatorluk dönemi sonrası ilk Trabzon nüfus envanteri olan 1486 tarihli Osmanlı tahrir defterine göre şehirdeki Ermeni mahallesinin yekunu 750-800 kişi civarındaydı. 1523 yılına ait bir başka Osmanlı tahrir defterinde de aynı Ermeni mahallesinin nüfusu 151 hane olarak kayda geçmişti. Osmanlı yönetimi altındaki sonraki yüzyıllarda da bölgeye yönelik Ermeni göçleri devam etmiş ve Trabzon Sancağı ile vilayet genelindeki toplam nüfusları ortalama %5 civarında bir orana erişmiş; bölgeki diğer toplumlarla uyumlu ilişkileri Osmanlı hanedanı nezdindeki ayrıcalıklı konumlarının da etkisiyle 18. yüzyıl sonlarına dek sorunsuz devam etmişti.

Ancak 19. yüzyıla girilirken Avrupa sömürgeciliğinin, ulaştığı olağanüstü finansal gücün yarattığı özgüvenle, kendi "üstün" uygarlığına teolojik ve mitojik temeller tayin etmek, onları diriltip ihya etmek üzere geliştirdiği fantezilerini hayata geçirmek için harekete geçmesi Ermenilerin de kaderini değiştirecekti. Batı uygarlığının temel taşı olarak görülen Antik Helen birliğini yeniden canlandırmak, kutsal kitaplarının menbaı olan mitoljik İsrail devletini tekrar kurmak, Nuh peygamberin ve dolayısıyla beyaz ırkın doğuş yeri olan arkaik Ermenistan devletini diriltmek; bu fantastik, skolastik projelerden en önemlileriydi. Ermenilerin henüz bundan haberleri olmaması bir kenara bırakılırsa, üçüncü proje önündeki en önemli engel; Ermenistan'a doğrudan ulaşılabilecek bir deniz bağlantısının tarih boyunca hiç var olmayışı, Anadolu veya Karadeniz çevresinde bunun sağlanabileceği bölgelerin hiçbirinde de kesintisiz bir Ermeni çoğunluğu bulunmayışıydı. Ancak aynı yüzyılın ilk çeyreğinden itibaren her üç proje için de başlatılan altyapı çalışmaları Ermeniler üzerindeki ilk somut sonuçları ancak aynı yüzyılın sonlarına doğru verecekti. Çünkü onlar hanedanın tarihi hafızasında kadim sadık bir tebaa olduklarından, feodal ve arsitokrat ileri gelenlerinin bu konumun nimetlerinden vazgeçmesi kolay değildi.

1915 yılının başlarından itibaren denizden ve karadan bölgeye yönelen Rus taarruzunun, Van çevresindeki Ermeni isyanı ile koordineli olması, sahil şeridinden Trabzon'a ilerleyen Çarlık kuvvetlerine önemli sayıda Ermeni milis kuvvetinin eşlik etmesi, harekatın "Genişletilmiş Ermenistan" projesinin fiilen hayata geçirilmesini de amaçladığını göstermekteydi. Zira Çarlık donanmasının yerli sivil halkı göçe zorlamak için sahil şeridinde bombaladığı bölgelerle iç kesimlerdeki nihai işgal sınırları haritası, savaş sonrasında açığa çıkacak olan, ama muhtemelen o sıralarda Osmanlı yönetiminin de önceden haberdar olduğu "Genişletilmiş Ermenistan Projesi" haritaları ile bire bir örtüşmekteydi. Osmanlı yönetiminin karşı hamlesi, önleyici tedbir olarak aldığı toplu Ermeni tehciri kararını aynı yılın Haziran ayında hızla uygulamaya koymak oldu. Yarıya yakını şehir merkezi ve çevresinden olmak üzere, Trabzon Sancağı genelindeki toplam 20.000 civarındaki Ermeni nüfusunun -Katolik mezhebine mensup olan küçük bir kısmı dışında kalanların- tamamı bu karar kapsamında sultanlık topraklarının güney kesimlerine doğru zorunlu sürgüne tabi tutuldu. Üç yıl önce Balkanlarda yaşananların halen sürmekte travmasının da etkisiyle, panik halinde aceleyle alınan bu karar, ilerleyen aşamalarda sürgün yollarındaki sivil intikam saldırıları ve toplu katliamlarla bir etnik arındırma sürecine dönüştü.

İzler

Ermenilerin Trabzon ve çevresinde mülteci olarak başlayıp sürgünle sona eren 600 yıllık hikayelerinden geriye birçok iz kalmıştır. Günümüzde hala kullanılan bazı Ermenice köy ve mahalle adları dışında, Trabzon yerel mutfağındaki bazı tatlılar, kete gibi bazı hamur işleri, el sanatlarındaki kimi metal işleme/süsleme teknikleri ve taş örme ustalığı ekolü de muhtemelen onların bölgeye taşıdıkları kültürel miraslardır. Özellikle iç kesimlerden, Harşit vadisi yoluyla gelenlerin Trabzon'un batı kesiminde yerleştikleri bölgelerde bıraktıkları en belirgin ayırt edici iz ise davul-zurna ikilisidir.

Önemli Kişiler

• Avedis Zilciyan (1596-1651) Tasarımcı
• Simon Yeremyan (1871-1938) Şair, Yazar