Titrek Hamsi Örgütü

Behice Boran ve Titrek Hamsi Örgütü üyeleri. (Trabzon, Meydan, 1966)

12 Mart 1971 darbesini izleyen süreçte, Trabzon çevresiyle irtibatlı ilerici, sol, sosyalist aydınlara yönelik bir sindirme operasyonu sırasında, yürütülen soruşturmaya gizli örgüt kapsamında hukuki kılıf oluşturmak için tutanaklara sokulmuş hayalî bir "gizli devrimci yapılanma" olarak bilinir.

İsim

Yürütülen toplu gözaltıların ilk günlerinde Trabzon ve civarından toplanmış solcu muhaliflerin, orada içine düştükleri durumu alaya alarak kendi aralarında "titrek hamsi hücresi" şeklinde spontane bir espri etrafında döndürdükleri şakalaşmaların kolluk amirlerinin "kulağına" gitmesi ile bu adın soruşturma dosyasına dahil olmuş olması kuvvetle muhtemeldir. Bir rivayete göre, bu duyum aynı soruşturma kapsamında İstanbul'da işkenceli sorguya alınan Trabzonlu genç bir öğretmenin yazılı ifadesine de "THÖ:Titrek Hamsi Örgütü" şeklinde ekletilmiş ve bu şekilde somutlaştırılmaya çalışılmıştır. Her ne kadar ciddiyetsiz gibi görünse de sorgucuların bu isimlendirmeyi tüm absürtlüğüne rağmen kayda geçirmeye çalışmaları, devlete yönelik tehditlerde geçmişe atıf amaçlı bölgesel ve etnik kodlama yapmaya dönük yerleşik eğilimlerinden kaynaklanmıştır.

Arka Plan

Cumhuriyetin kuruluş döneminde, ideolojik ihtilaflardan ayrı bir eksende birbirleriyle iktidar mücadelesine girişmiş bölgesel kutuplardan biri olan Trabzon'un, bir muhalefet odağı olarak ilk kez yeni devletin kurucu unsurlarının gözüne batması aynı yıllara denk gelir. 1920li yılların ilk yarısı boyunca; eski ittihatçılardan, meşrutiyet yanlısı liberallere ve bolşeviklere kadar tüm Osmanlı sonrası muhalif oluşumların İstanbul dışında en hızlı örgütlendiği alan olan Trabzon Vilayeti coğrafyası, bu çok kombinasyonlu karmaşık güç mücadelesinden bölge olarak yenik çıkmış; sürgünler, suikastler ve idamlarla "hizaya" getirildikten sonra Ankara nezdinde ve hafızasında aklanabilmesi ancak 1930'lu yıllara doğru mümkün olabilmişti.

Trabzon'un devlete yönelik tehditlerle ilişkilendirilebilecek derecede ikinci kez dikkat çekmesi ise 1950'li yıllarında başındadır. Türkiye'nin 2. Dünya savaşının sonuyla birlikte ABD-İngiltere ekseninin yörüngesine girmesi ve ardından NATO üyeliği ile bu yeni vassallığa kurumsal bir temel oluşturması, eşgüdümlü olarak "komünizm tehdidi" ile mücadeleye de katkı sunmasını gerektirmişti. Önce akademik kurumlarda bu yönde bir temizliğe girişilmiş, ardında TKP'ye yönelik kapsamlı bir polis operasyonu gerçekleştirilmişti. Neticede ortaya çıkan fotoğrafta, özellikle eğitim kurumlarında zemin bulduğu anlaşılan sosyalist örgütlenmenin Hasan Âli Yücel'in himayesi altında oluştuğu sonucuna varılmıştı. Üstelik TKP'yi savaş yıllarında Ankara merkezli olarak yeniden örgütleyerek partinin başına geçmiş olduğu tespit edilen Trabzonlu Zeki Baştımar'ın da onun bakanlığı bünyesinde sıradan bir çevirmen memur kadrosunda senelerce kamufle olabildiği anlaşılmıştı. Bir diğer Trabzonlu "komünist elebaşı" Esat Ömer Eyyubi ise yine aynı yıllarda, iltica etmiş olduğu Sovyetler Birliği'nden Türkçe radyo yayınları yaparak, hükümeti, memleketi ABD'ye satmakla suçlayan ağır hakaretler yağdırmaktaydı. Onun 1950 yılında vatandaşlıktan çıkartılarak tüm mal varlığına el konulması, başta Bedri Rahmi Eyüboğlu ve Sabahattin Eyüboğlu olmak üzere akrabaları olan Eyüboğlu sülalesi mensubu aydınları da ilerleyen yıllarda yurtdışına yerleşmelerine sebep olacak derecede tedirgin etmişti. Ancak bu kez tüm bu bağlantılar, Trabzon'a yönelik belirgin bir siyasi baskıyı gerektirmeyecek kadar şehirden uzaktı. Bununla birlikte, yine de ABD tarafından meteoroloji ve radar istasyonu görünümü altında Türkiye genelinde belli noktalara kurulan teknik istihbarat ve dinleme istasyonlardan biri 1953 yılında Trabzon'da, Mitra Tepesi'ne kurulmuştu.

1960'lı yılların ortalarından itibaren Türkiye genelinde belirgin bir yükselişe geçen sol muhalefetin, rejimin geleceğini tehdit etmeye başlayan kritik hamlelerinin arkasında da yine Trabzon ve çevresinden isimler öne çıkmaya başlamıştı. Zeki Baştımar'ın çocukluk arkadaşı olmasına rağmren siyasi irtibatları hiçbir zaman açığa çıkartılamayan Cemal Reşit Eyüboğlu, ordu ve bürokrasi içindeki sol eğilimleri yeşertmek için sabırlı ve uzun soluklu bir çabaya girişen grupların ve onların propaganda faaliyetlerinin arka plandaki finansörü ve koordinatörü olarak bilinmekteydi. Diğer yanda marjinal öğrenci hareketlerinden koparak işçi sınıfını sendikalar üzerinden örgütlemeye çalışan Harun Karadeniz'in, 15-16 Haziran 1970 büyük işçi direnişine giden yolun taşlarını döşeyen asıl mimar olduğu seneler sonra anlaşılacaktı. Ordu, bürokrasi ve işçi sınıfındaki aleni hareketlilik Amerikan yanlısı hükümet ve dış müttefikleri için alarm zillerinin çalmasına neden olmuştu. Bu sayede, ordu içinde muhtemelen aynı nedenle aceleyle erkene alınmış sol eğilimli bir ihtilal girişimi 9 Mart 1971 tarihinde başarısız olmuş ve bastırılmıştı. Üç gün sonra da 12 Mart 1971 muhtırasıyla Natocu ordu unsurları ülke yönetimini ele geçirmiş, geniş çaplı tutuklamara girişilmişti. Askeri unsurların öncülüğünde gerçekleşmesi planlanan başarısız sol ihtilal girişiminin sivil kanadının açığa çıkarılmaya çalışıyordu. 12 Mayıs 1971 tarihinde sıkıyönetim komutanlığı hazırlanan hazırlanan iddianamenin 1 numaralı sanığı Trabzonlu Zeki Baştımar gıyabında yargılanırken, bir diğer Trabzonlu Cemal Reşit Eyüboğlu ordu ve bürokraside sol eğilimleri harekete geçirmeye çalışmakla, Harun Karadeniz ise sendikalarda rejim karşıtı işçi örgütlenmelerini planlamakla suçlanıyordu.

Niyazi Ağırnaslı

3 Mayıs 1972

Şehirde ve tüm çevre kasabalarda gruplar halinde gözaltına alınarak Trabzon'da Mitra Tepesi'ndeki askeri gazinoya doldurulan 60'dan fazla kişi arasında Ali Faik Cihan, Gültekin Gazioğlu, Hüseyin Serdar, Şefik Asan gibi önde gelen yerel muhaliflerle birlikte o dönemde Trabzon'da yaşayan İlhan Demiraslan, Zülfü Livaneli, Haydar İlker, Erdem Aksoy, Edip Yazgan gibi bazı aydın ve akademisyenler de bulunuyordu. Daha sonra sorgulanmaları için topluca Ankara ve İstanbul'a sevk edilen bu isimlere, onlarla irtibatlı oldukları düşünülen Altan Öymen, Emil Galip Sandalcı, Erdal Öz gibi gazeteci ve yazarlar da eklenecekti.

Aylarca süren tutukluluk sürecinde sorgulamaları Titrek Hamsi Örgütü ve onunla ilişkilendirilen uçak kaçırma eyleminden ziyade üç devrimcinin idamına karşı yürütülen kampanyaların arka planını ve organizatörlerini tespit edebilmek üzerine yoğunlaştı. Ancak öngörülen dış bağlantılı sonuçlara ulaşılamadı. Bununla birlikte, asıl hedef olan, Trabzon çevresindeki potansiyel sol hareketleri ve bölge aydınlarını sindirmeyi, yıldırmayı, kriminalize etmeyi amaçlayan psikolojik harekat ise kısmen başarılı oldu.

16 Mayıs 1973 tarihinde soruşturma iddiname aşamasına gelemeden delil yetersizliğinden düştü ve tüm sanıklar aklandılar.